Posted November 16th, 2024 by Κόκκινο Νήμα
Το 1973, μετά από έξι χρόνια ηγεμονίας, η χούντα φαντάζει σαν τερατώδης αναχρονισμός στα μάτια της εγχώριας αστικής τάξης που η επιθυμία της να ενσωματώσει πλήρως το εθνικό κεφάλαιο στο δυτικοευρωπαϊκό καπιταλιστικό σύστημα την αποξενώνει διαρκώς από τους στρατιωτικούς. Αρωγός στην προσπάθειά της να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς στάθηκε το φοιτητικό κίνημα του 1973. Μεγάλο τμήμα των φοιτητών έβλεπε τη στρατιωτική δικτατορία σαν εμπόδιο σε μια «εκσυγχρονιστική» πορεία της χώρας και στην καριέρα τους ως επίδοξων τεχνοκρατών, κομματαρχών και διανοουμένων. Η εθνικο-δημοκρατική/αντι-ιμπεριαλιστική πλευρά του Πολυτεχνείου του ‘73 που επιδίωκε την αντικατάσταση της δικτατορίας με μια αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία συγκρούστηκε με την ανατρεπτική-ταξική του πλευρά. Αυτή εκφράστηκε τόσο με τη βίαιη κάθοδο του αθηναϊκού προλεταριάτου στους δρόμους και την επίθεσή του σε υπουργεία, τράπεζες και αστυνομία, μετατρέποντας έτσι τη δημοκρατική φοιτητική διαμαρτυρία σε άγριο ταξικό αγώνα ενάντια σε όλες τις πολιτικές μορφές της σχέσης κεφάλαιο, όσο και μέσα στην ίδια την κατάληψη. Η σφαγή του Πολυτεχνείου που ακολούθησε έκανε πλέον εμφανές ότι η δικτατορία δεν μπορούσε να εγγυηθεί κανέναν έλεγχο πάνω στο προλεταριάτο και ότι η στρατιωτικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων έπρεπε να παραχωρήσει τη θέση της στη δημοκρατία, δηλαδή στη δικτατορία του κεφαλαίου με κοινοβουλευτικό μανδύα. Ομοίως, οι εθνικο-δημοκρατικές/αντι-ιμπεριαλιστικές ιδεολογίες εξακολουθούν να παρουσιάζουν διαστρεβλωμένα τις ταξικές συγκρούσεις παντού σ’ αυτόν τον γερασμένο κόσμο σαν συγκρούσεις μεταξύ εθνοτήτων, όπως συμβαίνει και τώρα με αφορμή τη γενοκτονία στη Γάζα.
Ενάντια σε αυτές τις παραμορφώσεις, αντιπαραθέτουμε την έμπρακτη κριτική μας στη σχέση-κεφάλαιο από μια προλεταριακή οπτική, διασώζοντας το περιεχόμενο του τότε αγώνα των συντρόφων που έπραξαν το ίδιο κατά τη διάρκεια της κατάληψης του Πολυτεχνείου το 1973 με την αναδημοσίευση της υποσημείωσης που εμφανίζεται στο άρθρο «Κεφάλαιο, Προλεταριάτο και Ιδεολογία», από το 7ο τεύχος του αντιεξουσιαστικού εντύπου Πεζοδρόμιο. To περιοδικό εκδόθηκε από τη «Διεθνή Βιβλιοθήκη» τον Φεβρουάριο του 1977 (σελ. 203-212), το δε κείμενο υπογράφεται από «έναν σύντροφο», δηλαδή τον Χ. Κωνταντινίδη.
Μέσα στα πλαίσια μιας σημείωσης θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε συνοπτικά τη δράση των “Αναρχικών”. Η ομάδα αυτή, χωρίς να αποτελεί τυπική οργάνωση, λειτούργησε οργανωμένα στα γεγονότα του Νοέμβρη, όπως επίσης και σε μία σειρά άλλων δραστηριοτήτων. Στους κόλπους της περιλαμβανόταν και ο σύντροφος που γράφει αυτές τις γραμμές. Θα περιοριστούμε στην επέμβασή της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι άλλοι “αναρχικοί” δεν λειτούργησαν μεμονωμένα μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο.
Ήδη την Τετάρτη το απόγευμα η ομάδα αυτή των συντρόφων χρησιμοποιώντας σπρέι και ξεκολλώντας από τα τρόλεϊ που περνούσαν από την Πατησίων τα διαφημιστικά, έγραψαν (όπως επίσης και στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου) αρκετές δεκάδες συνθήματα.
Η προβολή των συνθημάτων από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης (τηλεόραση) με σκοπό να επισείσουν τον εφιάλτη της κοινωνικής ανατροπής οδήγησε σε αντίθετα από τα προσμενόμενα αποτελέσματα, στο μέτρο που αυτά συντέλεσαν σε μια ριζοσπαστικοποίηση και σε μια απαρχή ξεπεράσματος της ψευδούς αντίθεσης Δημοκρατίας – Δικτατορίας. Αναφέρουμε ορισμένα από τα συνθήματα: “Κοινωνική Επανάσταση”, “Κράτος = καταστολή” ,”Κάτω το Κεφάλαιο”, “Κάτω το Κράτος”, “Κάτω ο Στρατός”, “Μάης 1968”, “Γενική Εξέγερση”, “Κάτω η μισθωτή εργασία”, “Το προλεταριάτο είναι νεκροθάφτης της μισθωτής εργασίας”, “Το προλεταριάτο στο δρόμο”, “Εργατικά Συμβούλια”, “Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα”, “Οι πατριώτες είναι μαλάκες”, “Κάτω η Εξουσία”.
Η πανικόβλητη απόκριση των λακέδων του Κράτους και του Κεφαλαίου στην αγέρωχη επιβεβαίωση των στόχων της Κοινωνικής Επανάστασης, αποκρυσταλλώθηκε για πρώτη φορά στην παράνομη “Πανσπουδαστική” (Ν° 8-Γενάρης-Φλεβάρης 1974). “Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου τη Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πραχτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της Αμερικανικής CΙΑ, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν έτσι ν’ απομονώσουν το κίνημά μας και την εκδήλωσή μας του Πολυτεχνείου από το σύνολο του λαού και της νεολαίας. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας(και με τη βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής επαναστατικο-αναρχικής εξέγερσης που δεν έχει τη συμπαράσταση του λαού, να ξαναχρησιμοποιήσουν το χιλιοτριμμένο πρόσχημα του επαπειλούμενου κοινωνικού καθεστώτος”.
Και για να το εμφανίσουν ότι: “δεν ήταν παρά οι έξαλλες μηδενιστικές ενέργειες αμετανόητων αναρχικών στασιαστών καταστροφέων”.
Παρακάτω μας διαβεβαιώνει ότι: “τα συνθήματά μας: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, 20% για τη Παιδεία, Κάτω η χούντα, Έξω οι αμερικάνοι, Εργάτες Αγρότες Φοιτητές, Όλοι Ενωμένοι, Λαϊκή κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία έπνιξαν τις ψευτοεπαναστατικές κραυγές της ΚΥΠ και των χαφιέδων της που αιφνιδιαστικά είχαν προβάλει με πανώ και με την τραμπουκική κατάληψη δύο μεγάφωνων, συνθήματα όπως: Κάτω το Κράτος, Κάτω η Εξουσία, Μάης τού ‘68, καί είχαν πρωτοστατήσει σε κάποιες ανεδαφικές εκκλήσεις για άμεση λαϊκή επανάσταση και άμεση γενική απεργία”.
Η εξοικείωση με τη λέξη “χαφιές” των συντακτών του παραπάνω κειμένου δεν είναι καθόλου τυχαία. Πηγάζει από τη φύση του επαγγέλματός τους. Ήδη σήμερα, είναι έμμισθοι χαφιέδες της μπρεζνιεφικής γραφειοκρατίας και αύριο επίδοξοι αυθεντικοί χαφιέδες της “σοσιαλιστικής” Ασφάλειας κάποιας ελληνικής “Λαϊκής Δημοκρατίας”. Αλλά για να μην τους αδικήσουμε θα πρέπει να πούμε ότι θα είναι χαφιέδες και Ασφαλίτες αλλιώτικοι απ’ τους άλλους. Πράγματι, πάνω από τα ανακριτικά τους γραφεία, μέσα στις φυλακές και τα ψυχιατρεία τους μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μέσα στα εργοστασιακά τους κάτεργα… πάνω στα πηλίκια και τα γαλόνια τους θα υπάρχουν σφυροδρέπανα, και όχι “αντιδραστικά” εμβλήματα.
Η λάσπη όσο πρόστυχη κι αν είναι, δεν μας σοκάρει. Είναι η προσφιλής μέθοδος όλων των λακέδων του κεφαλαίου και του κράτους. Δεν θα πρέπει λοιπόν, όλα τα παραπάνω να εκληφθούν σαν διαμαρτυρία εναντίον των λασπολόγων. Η λογική της Διαμαρτυρίας εντάσσεται μέσα στη λογική του Μαρτυρολογίου – λογική προσφιλής στην ελληνική αριστερά του κεφαλαίου και όχι στην κοινωνική επανάσταση.
Ένα ακόμη δείγμα των μεθόδων τους -το υπενθυμίζουμε για όσους θέλουν να έχουν αδύνατη μνήμη- μας δώσανε και στην περίπτωση του παραπάνω κειμένου, που το παρουσιάσανε σαν ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου για να δεχθούν λίγο αργότερα μία διάψευση υπογραμμένη από 17 μέλη της Σ.Ε. που μεταδόθηκε τα τέλη του Απρίλη του 74 από τη “Ντώυτσε Βέλλε”: “…Δεν λάβαμε μέρος στη σύνταξη ή υπογραφή καμιάς παρόμοιας ανακοίνωσης, και φυσικά ούτε της παραπάνω… Η επίκληση του ονόματος της Σ.Ε. για την κάλυψη και προβολή ορισμένων γνωμών και θέσεων, ανεξάρτητα απ’ την οποιαδήποτε κριτική που θα μπορούσε ν’ ασκήσει κανείς για το περιεχόμενό τους είναι τουλάχιστον απαράδεκτη…”
Ανάλογη στάση με το ΚΚΕ (έξ.) υιοθέτησε ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ (έσ.) Μ. Δρακόπουλος δηλώνοντας ότι: “Σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται για να εμποδίσουν την επάνοδο στη δημοκρατική ομαλότητα και οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατοκρατικών μέτρων.” Αργότερα η αρχική θέση αποσιωπήθηκε και εμφανίστηκε διαφοροποιημένη επίσημα στο “Σχέδιο θέσεων του γραφείου της Κ.Ε. του ΚΚΕ (έσ.)” πού δημοσιεύτηκε στο “Ριζοσπάστη Μαχητή” (Ν° 65-Μάρτης 1974): “Μέσα στα γεγονότα επεκράτησε για ένα ορισμένο διάστημα σύγχυση από τα λαθεμένα συνθήματα που έριξε μια μικρή μειοψηφία από στοιχεία διαφόρων αριστερίστικων τάσεων –συνθήματα σεκταριστικά και λαθεμένα (κοινωνική επανάσταση-κάτω το κεφάλαιο-κάτω η εξουσία) και δεσμεύτηκε ύστερα στο σύνθημα ‘τώρα ή ποτέ’…”
Την Τετάρτη το βράδυ γύρω στις 11, οι σύντροφοι αυτοί (μαζί με λίγους άλλους), ωθούμενοι από την ανάγκη της δημιουργίας ενός πόλου συσπείρωσης έξω από τις αξιοθρήνητες φοιτητικές συνελεύσεις που είναι από παράδοση τόποι χειραγώγησης, πολιτικής μανούβρας και εκτόνωσης των οποιονδήποτε ανατρεπτικών διαθέσεων, πήραν την πρωτοβουλία για μια συνέλευση των εργαζομένων και γενικότερα των μη-φοιτητών που βρισκόντουσαν στο χώρο του Πολυτεχνείου. Αφού βρήκανε μια αίθουσα στο κτίριο Γκίνη και φτιάξανε το ηλεκτρικό και το μικρόφωνο, άρχισαν να καλούν τους εργαζόμενους να πάρουν μέρος στη συνέλευση.
Στο διάστημα αυτό συνέβη το ακόλουθο αξιομνημόνευτο περιστατικό: οι σύντροφοι αυτοί, μαζί με μερικά ακόμα εργατόπαιδα άγνωστα μέχρι τότε, πήγαν στο κτίριο της Αρχιτεκτονικής και κατάσχεσαν από τους φοιτητές έναν από τους τρεις πολυγράφους τους για να τον θέσουν στην υπηρεσία της συνέλευσης των εργαζομένων. Μερικοί φοιτητές (στελέχη των Κ.Κ.), αντιλαμβανόμενοι ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε την αμφισβήτηση του μονοπωλίου της έκφρασης, έφεραν αντιρρήσεις. Μετά από μερικές “απρεπείς” χειροδικίες και βλέποντας ότι οι “εξτρεμιστές” δεν ήταν διατεθειμένοι να το συζητήσουν και πολύ μαζί τους, υποχώρησαν. (Αυτό ήταν νοητό την Τετάρτη, όχι όμως και την Παρασκευή όταν το μονοπώλιο της έκφρασης, που τότε αντιπροσωπευόταν από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου, περιφρουρούνταν από πολυάριθμα επαγγελματικά – δηλ. έμμισθα στελέχη.) Ο πολύγραφος αυτός στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε λόγω τεχνικής αδυναμίας να λειτουργήσει (δεν κατορθώθηκε να βρεθούν μεμβράνες, μελάνι, χαρτί και γραφομηχανή). Μετά τη μεταπολίτευση ένα ηγετικό στέλεχος του “Ρήγα Φεραίου” επρόκειτο να δηλώσει κατά τη διάρκεια των κρατικών ανακρίσεων ότι “άγνωστοι προβοκάτορες” επιχείρησαν να πάρουν έναν πολύγραφο αλλά “απωθήθηκαν”(sic!)… και ζήτησε από το Δημοκρατικό Κράτος να τους ανακαλύψει και να τους τιμωρήσει! Κι όμως αυτό το μαρξιστικό κάθαρμα γνώριζε πολύ καλά και ονομαστικά δύο τουλάχιστον συντρόφους.
Κατά τις 1 μετά τα μεσάνυχτα μέσα στην αίθουσα Γκίνη είχαν μαζευτεί 300 περίπου άτομα. Πρώτος πήρε το λόγο ένας σύντροφος ο οποίος ζήτησε να μη θεσπιστεί κανένα προεδρείο για να “διευθύνει” τη Συνέλευση, και υποστήριξε ότι ο καθένας θα πρέπει να έχει υπευθυνότητα και να γνωρίζει ότι πρέπει να είναι σύντομος και να δίνει το λόγο σε κάποιον άλλο. Αφού αυτά έγιναν αποδεκτά, συνέχισε πάνω στην αυτονομία του ταξικού αγώνα και της ίδιας της Συνέλευσης, η οποία δεν εκπροσωπεί παρά μόνο τον εαυτό της αλλά και δεν δέχεται να εκπροσωπηθεί από κανέναν άλλο.
Γράφει σχετικά η “Εργατική Πάλη” (Ν° 15-23 Νοεμβρίου 1974): “Το πρώτο πρόβλημα που υπήρχε αφορούσε τη διεύθυνση της συζήτησης. Έγιναν πολλές προτάσεις για πρόεδρο ή προεδρείο της συνέλευσης όπως επίσης και η πρόταση να μην υπάρξει κανενός είδους προέδρευση που έγινε και υποστηρίχτηκε από τούς Αναρχικούς και Αναρχίζοντες. Το θέμα δημιούργησε αρκετή σύγχυση και ολόκληρη η συζήτηση έγινε κάτω απ’ τη διεύθυνση διαφόρων αγωνιστών που πρωτοποριακά προσπαθούσαν να βάλουν κάποια τάξη στη συζήτηση και πολλές φορές η συνέλευση κατέφευγε στη γενική ψηφοφορία για ν’ αποφασιστεί αν κάποιος θα έπρεπε να συνεχίσει ή να του αφαιρεθεί ο λόγος.”
Και συνεχίζει, παρακάτω: “Η τάση που έκφραζαν οι “αντιεξουσιαστές” και οι αναρχικοί δούλεψε συνειδητά για να αποτρέψει κάθε οργανωμένη προσπάθεια τόσο μέσα στην ίδια την συνέλευση όσο και στα καθήκοντα για την κινητοποίηση που έβαζε αυτή στον εαυτό της. Οι ομιλητές της επέμεναν πάρα πολύ σε ιδεατά σχήματα για τη μελλοντική κοινωνία επαναλαμβάνοντας πολλές φορές διάφορες θέσεις του Γκύ ντε Μπόρ απ’ το “Κοινωνία και Θεάματα” και την ιδανική κοινωνία όπου δεν θα υπάρχει καμιά εξουσία. Θεωρούσαν ότι αυτά τα πράγματα ήταν άμεσα εφαρμόσιμα και γι’ αυτό αντιτάσσονταν σε κάθε ιεράρχηση και οργάνωση μέσα στη συνέλευση. Η στάση αυτής της τάσης προκάλεσε επίσης σοβαρή καθυστέρηση και σύγχυση μέσα στη συνέλευση.”
Μετά από αδιάκοπες συζητήσεις, και φυσικά διαφωνίες, μιας νύχτας έγινε σαφές ότι όλοι ή σχεδόν όλοι όσοι μετείχαν στη Συνέλευση ήταν σύμφωνοι με το αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο του αγώνα (ανεξάρτητα από τη διάσταση που του έδινε ο καθένας) και αποφασίστηκε να βγει μια διακήρυξη και να μοιραστεί το πρωί σε εργοστάσια και σε χώρους όπου μαζεύονται εργαζόμενοι.
Πάνω στο θέμα της διακήρυξης πρέπει να υπογραμμίσουμε μια πλαστογραφία που υπάρχει στο κείμενο των “Ανωνύμων”. Σαν γνήσιοι και αδίστακτοι αριστεριστές, μας διαβεβαιώνουν ότι η Συνέλευση ψήφισεμια διακήρυξη η οποία μάλιστα εκτυπώθηκε. Αλλά η διακήρυξη, έτσι τουλάχιστον όπως μας τη δίνουν εκ των υστέρων υπάρχει μόνο στο κεφάλι τους, και, δυστυχώς γι’ αυτούς, εκτυπώθηκε μονάχα μερικούς μήνες μετά το Νοέμβρη και στο εξωτερικο.
Πιο κοντά στην αλήθεια βρίσκεται το βιβλίο ενός τροτσκιστή με τίτλο: “Τα Νοεμβριανά στο φως του μαρξισμού” και που είναι το μοναδικό –απ’ όλα όσα έχουν δημοσιευτεί– πού αναφέρει –φυσικά έτσι όπως το καταλαβαίνει– το γεγονός στη σελίδα 25-6 με υπότιτλο πολύ χαρακτηριστικό: “Η διακήρυξη που δεν έγινε“.
“…Με σύντομη επεξεργασία παρουσιάστηκαν δύο σχέδια διακήρυξης. Το πρώτο -πού εμφανίστηκε σαν τροτσκιστικό- καθόριζε το σοσιαλιστικό προσανατολισμό του κινήματος. Απευθύνονταν προς τους εργάτες, ζητούσε τη δημιουργία επιτροπών παντού, έθετε ζήτημα γενικής απεργίας στην πάλη κατά της δικτατορίας. Κατέληγε στην ανάγκη δημιουργίας επαναστατικού κόμματος. Ως ένα βαθμό, εξέφραζε το γενικό προσανατολισμό τού Τροτσκισμού. Ανολοκλήρωτο. Αλλά δεν έθετε ζήτημα εξουσίας. Το άλλο, εξέφραζε τις απόψεις των αναρχικών. Με μερικές παραλλαγές, προσανατολίζονταν στη σοσιαλιστική λύση. Ζητούσε την επέμβαση της εργατικής τάξης και την κατάληψη των εργοστασίων. Έθετε επίσης ζήτημα γενικής απεργίας και δημιουργίας συμβουλίων που θα πάλευαν για τα ζητήματα των μαζών. Αλλά καθώς ήταν αυτή η τάση υποταγμένη στο αυθόρμητο του κινήματος και αντιεξουσιαστική αρνιόταν την αναγκαιότητα της κατάληψης της εξουσίας”.
Όσον αφορά την πρώτη διακήρυξη, αυτή αποδίδεται σωστά αν και απουσιάζει η έμφαση που δόθηκε στην οικοδόμηση του “ΝΕΟΥ” επαναστατικού κόμματος. Σχετικά με τη δεύτερη αρκεί να αναφέρουμε αυτούσια την κατάληξή της η όποια και συνοψίζει τη θεώρηση των συντρόφων μας: “3 .- Η αυτόνομη συνέλευση των εργαζομένων που βρίσκονται στο χώρο του Πολυτεχνείου καλεί τους εργαζόμενους να καταλάβουν τους χώρους παραγωγής και να δημιουργήσουν εργοστασιακές και απεργιακές επιτροπές με απώτερο σκοπό τη δημιουργία εργατικών συμβουλίων. Το μίνιμουμ πρόγραμμα των εργατικών συμβουλίων είναι η καταστροφή της μισθωτής εργασίας, του κράτους, του εμπορεύματος και της πολιτικής.”
Πάντως το ερώτημα παραμένει. Γιατί δεν έγινε η διακήρυξη; Η απάντηση έχει δυο σκέλη. Πρώτον, η “τροτσκιστική” διακήρυξη δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να συγκεντρώσει την πλειοψηφία παρ’ όλο που επαγγελματικά στελέχη του Κόμματος –κι αυτό είναι τρομερά απολαυστικό– σήκωναν το χέρι υπερψηφίζοντας τη δημιουργία του νέου επαναστατικού κόμματος.
Αυτή την αδυναμία της ομολογούν με οδύνη οι Μαρξιστές Λενινιστές του Ε.Κ.Κ.Ε. στη μνημειώδη μπροσούρα τους “Να σηκώσουμε ψηλά τη σημαία του Νοέμβρη” στη σελίδα 29: “Η όλη συγκέντρωση εντοπίστηκε στη συζήτηση γύρω από το :”τί να κάνουμε για να οργανωθούμε” στους χώρους εργασίας άσχετα με την κατάληψη. Φαίνεται ότι οι αναρχικοί κατέβασαν ό,τι είχαν και δεν είχαν (5-6 άτομα) και μπόρεσαν να αποπροσανατολίσουν για πολλή ώρα τη συζήτηση. Η υπεροπτική τους στάση και όλες οι ανοησίες που αραδιάσανε τους έκαναν από την αρχή αντιπαθητικούς στην συγκέντρωση. Στη συζήτηση γύρω από μία διακήρυξη εργατών, που θα τυπωνόταν στον πολύγραφο του Πολυτεχνείου, ενώ υπήρχαν επίμονες προτάσεις για να εκφραστεί η ανάγκη οικοδόμησης ενός Επαναστατικού Κόμματος, μπόρεσαν οι αναρχικοί με τις υστερίες τους ν’ αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση, και το ζήτημα παραμερίστηκε στη διακήρυξη, ενώ στην συζήτηση ερχόταν συνέχεια.”
Δεύτερον, η συνέλευση δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί εξαιτίας της οργανωμένης προσπάθειας των κομματικών να την σπάσουν. Το αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας σημειώθηκε την Πέμπτη το πρωί, με την εισβολή καμιάς εικοσαριάς κομματικών φοιτητών. Απ’ όσα είπανε είχαμε σημειώσει επί τόπου την αντιπροσωπευτική και αξιομνημόνευτη φράση: “Εμείς δεν κρατάμε φτυάρι και κασμά αλλά μολύβι. Αν θέλετε να κάνετε κατάληψη να πάτε στην Εργατική Εστία”. Υποστήριξαν ότι οι εργάτες δεν έχουν καμιά δουλειά στο Πολυτεχνείο, ότι ο χώρος ανήκει στους φοιτητές και ότι δεν μπορεί να προβάλλονται εργατικά συνθήματα όπως το “Κάτω το Κεφάλαιο”. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία σύγχυσης, απογοήτευσης και αηδίας. Πολλοί εργάτες απαντούσαν με ένα “αει γαμηθείτε ρε μαλάκες”, και έφευγαν. Βέβαια η επέμβαση των κομματικών λακέδων δεν θα μπορούσε να φέρει από μόνη της κανένα αποτέλεσμα. Αλλά πραγματοποιήθηκε σε μια στιγμή που η συνέλευση έτσι κι αλλιώς πλησίαζε στο τέλος της εξαιτίας της κούρασης από την ολονύχτια αγρύπνια και, πράγμα ακόμα σημαντικώτερο, επειδή οι περισσότεροι εργάτες έφευγαν σιγά-σιγά για να πάνε στη δουλειά τους.
Η τακτική αυτή των κομματικών ακολουθήθηκε και τις επόμενες ημέρες με κατάληξη να μην επιτρέπουν στους εργάτες που δεν έχουν φυσικά φοιτητική ταυτότητα να μπουν στο Πολυτεχνείο, προβάλλοντας το πρόσχημα ότι εμποδίζουν την είσοδο ασφαλιτών (ενώ είναι γνωστό σε όλους πώς κάθε ασφαλίτης μπορεί να έχει πλουσιότατη συλλογή φοιτητικών ταυτοτήτων). Η πραγματικότητα είναι ότι ήθελαν πάση θυσία να διαφυλαχτεί η σύνθεση μέσα στο Πολυτεχνείο. Πράγμα πού ήταν αδύνατο να κατορθωθεί, κι αυτό αποδεικνύεται ατράνταχτα από τον αριθμό των εργατών που συνελήφθησαν (475 εργάτες έναντι 317 φοιτητών) αν και είχαν περισσότερους λόγους από ένα φοιτητή να μη συμβεί μέσα στο Πολυτεχνείο.
Ένα ακόμη επεισόδιο που είναι ενδεικτικό της συνωμοσίας σιωπής πάνω στη συνέλευση των εργαζομένων, αποκαλύπτει το επίπεδο της ανεπτυγμένης συνείδησης των κομματικών στελεχών στην καταστροφή κάθε τεκμηρίου της επαναστατικής ιστορίας. Όλη τη διάρκεια της νύχτας της Τετάρτης ένας αρχιτέκτονας –όπως μάθαμε αργότερα– μαγνητοφωνούσε όσα λεγόντουσαν μέσα στη συνέλευση. Για κακή του τύχη όμως τον αντιληφθήκανε τα επαγγελματικά στελέχη που είχαν έρθει με σκοπό να διαλύσουν την συνέλευση. Μέσα σε διάστημα δευτερολέπτων αφού έπεσαν πάνω του τού πήραν την ταινία και την κατέστρεψαν επιτόπου. Έλεγαν ότι ίσως είναι της Ασφάλειας και ότι η ταινία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον τους… Είναι αλήθεια πώς τότε η ομάδα των συντρόφων μας “μπερδεύτηκε” και όταν κατάλαβε τι συνέβαινε ήταν αργά. Η ταινία είχε ήδη καταστραφεί. Μονάχα εκ των υστέρων καταλάβαμε τί αξία θα είχε εκείνη η μαγνητοταινία για το επαναστατικό κίνημα. Σημειώνουμε παρενθετικά πως μέσα στα πλαίσια της ίδιας επιχείρησης επαναφομοίωσης και καταστροφής κάθε τεκμηρίου, πραγματοποιήθηκε η λογοκρισία και το “κόψιμο” όλων των πανώ με τα συνθήματα που αναφέρθηκαν πιο πάνω από την ταινία που προβλήθηκε στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση –την ίδια ταινία που είχε επανειλημμένα προβληθεί στο Παρίσι και αργότερα στη Γερμανία χωρίς λογοκρισία.
Το πρωινό της Πέμπτης ο χώρος του Πολυτεχνείου είχε ουσιαστικά εκκενωθεί από τους εργάτες. Το βράδυ με πρωτοβουλία αυτή τη φορά των αριστεριστών και με την ανοχή της Συντονιστικής Επιτροπής των φοιτητών ξαναστήθηκε η εργατική συνέλευση στην ίδια αίθουσα του κτιρίου Γκίνη. Όμως ο χαρακτήρας της είχε αλλάξει ριζικά. Στη θέση της μη-διευθυνόμενης συνέλευσης της Τετάρτης, όπου οι εργάτες συζητούσαν ελεύθερα τα πάντα, χωρίς να είναι οπαδοποιημένοι, δημιουργήθηκε ένα κοινοβούλιο της Αριστεράς με τις παρατάξεις του, τους προκαθορισμένους ψηφοφόρους του και το σμήνος των επίδοξων ηγετών του. (Η ποιότητα της συνέλευσης είχε πέσει μέχρι του σημείου που ένας μαρξιστής διανοούμενος μπόρεσε να δηλώσει καμαρωτά ότι είναι κι αυτός εργαζόμενος, και κατά συνέπεια έχει δικαίωμα συμμετοχής εφόσον “σαν διανοούμενος παράγει εργατική ιδεολογία”).
Ξημερώνοντας το πρωί της Παρασκευής, μετά από ψηφοφορία εκλέχτηκε μια επιτροπή “εργατικής κινητοποίησης” με καθήκον να φύγει από το Πολυτεχνείο και να πάει στην πλατεία Κοτζιά και σ’ άλλους χώρους όπου μαζεύονταν εργάτες με σκοπό να τους προτρέψει να κατέβουν σε απεργία. Μετά απ’ αυτό η συνέλευση διαλύθηκε για να ξαναρχίσει το βράδυ της Παρασκευής, όπως και έγινε μόνο που αυτή τη φορά διάρκεσε μόλις 2-3 ώρες, ίσαμε τη στιγμή που άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα μέσα στο Πολυτεχνείο. Σε όλο το διάστημα της Παρασκευής η επιτροπή, που δεν πήγε πουθενά, φρόντισε σε αρμονική συμβίωση με τη “Συντονιστική” να εκδίδει στο όνομα της συνέλευσης προκηρύξεις που ποτέ δεν συζητήθηκαν απ’ αυτήν, με συνθήματα όπως: “50% αύξηση”, “κάτω ο τιμάριθμος” κ.τ.λ. Μετά τα γεγονότα μέσω των εφημερίδων μάθαμε ότι η συνέλευση αντιπροσωπεύτηκε στη “Συντονιστική” με δύο αντιπροσώπους (μέσα σε δεκάδες φοιτητών αντιπροσώπων). Πρέπει να σημειωθεί ότι η συνέλευση ούτε είδε, ούτε άκουσε, ούτε ενέκρινε κάτι τέτοιο. Ας προστεθεί επίσης ότι την Παρασκευή το μεσημέρι σε στιγμή που δεν λειτουργούσε η συνέλευση, δύο μαρξιστές της Επιτροπής έσκισαν ένα πανό που είχαν αναρτήσει οι σύντροφοί μας με το σύνθημα “Εργατικά Συμβούλια”.
Το Σάββατο και την Κυριακή η ομάδα των συντρόφων μας συμμετείχε στα έκτροπα στα οποία επιδόθηκαν κυρίως οι νεαροί εργάτες.
Θα ήταν παράλειψη αν, κλείνοντας αυτή τη σημείωση, δεν αναφέραμε ότι η ομάδα των συντρόφων μας θεώρησε εκ των υστέρων ότι έτρεφε ψευδαισθήσεις το απόγευμα της Παρασκευής σχετικά με τις δυνατότητες μετασχηματισμού της συνέλευσης των εργαζομένων σε αυθεντικό ταξικό όργανο. Εκείνο που θα μπορούσε να κάνει, όπως είχε τότε διατυπωθεί από έναν σύντροφο, ήταν να προτρέψει στη δημιουργία επί τόπου ενός κύκλου μερικών δεκάδων εργαζομένων –πράγμα αρκετά εύκολο εκείνη τη στιγμή– για να καταλάβει το κτίριο της Γ.Σ.Ε.Ε. που βρίσκεται επί της Πατησίων μερικές εκατοντάδες μέτρα πέρα από το Πολυτεχνείο, και αν αυτό δεν ήταν εφικτό να το κάψει.
16/11/2024
Tags: Αντι-ιμπεριαλισμός, αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, Πολυτεχνείου 1973
Posted June 20th, 2024 by Κόκκινο Νήμα
Αποχαιρετάμε αύριο, Παρασκευή, τον φίλο και σύντροφο Γιώργο Τσάκαλο.
Πνεύμα ανήσυχο, ευρυμαθές, πράο και τόσο γεναιόδωρο συμμετείχε στο νεολαιίστικο κίνημα της μεταπολίτευσης και στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Ταυτόχρονα, οι αναζητήσεις του τον οδηγούν και σε άλλα μονοπάτια. Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε πολλά και σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία όμως δεν τον είχαν εμποδίσει από το να βρίσκεται στις βιβλιοφιλικές επάλξεις, ήτοι στο βιβλιοπωλείο του Ναυτίλου, ένα από τα λίγα εναπομείναντα λογοτεχνικά στέκια και βασικό σημείο διακίνησης, σε ένα ολοένα και πιο ασφυκτικά κυριλοποιημένο κέντρο, έντυπου κινηματικού υλικού – δίχως αποκλεισμούς και λογικές λογοκρισίας που δυστυχώς εδώ και καιρό μαστίζουν αρκετά μυαλά, στέκια και καταλήψεις… Όντας βασικός κρίκος που ένωνε τις πολυσυλλεκτικές συναντήσεις μεταξύ των (ετερόκλητων) θαμώνων του βιβλιοπωλείου, συχνά σχολίαζε αρνητικά την μετατροπή του «χώρου» που ο ίδιος γνώρισε σε πολλά μικρά «γκέτο».
Ο Γιώργος, μέγας γνώστης του ελληνικού underground –αν και όχι μόνο–, συνήθιζε να ξεθάβει «διαμάντια» του («θησαυρούς» τα αποκαλούσε ο ίδιος) από τον ξέχειλο υπόγειο κήπο του Ναυτίλου, τα οποία του άρεσε να δωρίζει σε φίλους και γνωστούς. Άλλοτε, πάλι, έκλεινε απότομα τον γενικό διακόπτη και έδιωχνε τους τελευταίους θαμώνες με την τόσο γνώριμη δικαιολογία «φτάνει για απόψε, αρκούν αυτά που αγοράσατε». Πρόθυμος να διηγηθεί ιστορίες και να μοιραστεί τις ευρύτατες γνώσεις του στα βιβλία, τη μουσική, τις ταινίες, παρέμεινε μέχρι τέλος πνεύμα ανήσυχο κι ενημερωμένο για τα τεκταινόμενα εντός κι εκτός του «χώρου». Μέχρι τέλους πεισματάρης αντισταλινικός και κριτικός στον αριστερό εθνικισμό (με πολύ πρόσφατο παράδειγμα τη στάση του «χώρου» στο Παλαιστινιακό), πιστός στην γραμμή Στίνα.
Θα μας λείψει πολύ η παρέα του…
Ιστορική φωτογραφία από την κεντρική πλατεία του Αγρινίου. Στο φόντο κι αριστερά διακρίνεται ο Γιώργος με μούσια, γυαλιά και αμπέχωνο, δηλαδή με εντελώς ακατάλληλη για την περίσταση αμφίεση. Ήτανε Γενάρη του 1985, και μια μεγάλη παρέα αθηναίων πανκς (μουσικών και φίλων τους) μετέβησαν μαζικά στο Αγρίνιο για πανκ συναυλία που είχε διοργανώσει τοπικό λύκειο, ταρακουνώντας τη ραστώνη της τοπικής κοινωνίας. Οι «επιχειρήσεις Αρετή» είχαν ήδη ξεκινήσει στα Εξάρχεια, τα μήντια σέρβιραν γενναίες δόσεις ηθικού πανικού στους μικροαστούς (πασόκους, δεξιούς και κουκουέδες). Αυτό όμως δεν πτόησε την εν λόγω συντροφία να φτάσει στο Αγρίνιο, προσδίδοντας στη συναυλία ένα ξεκάθαρο πολιτικό περιεχόμενο.
Tags: underground, Ναυτίλος
Posted April 14th, 2024 by Κόκκινο Νήμα
Πέθανε χτες ο Loren Goldner, ένας σύντροφος που ανήκε στο ρεύμα της κομμουνιστικής αριστεράς και που συνδύαζε ένα κοφτερό μυαλό με μια ανεπιτήδευτη αμεσότητα.
Πέρα από συναντήσεις σε διεθνείς εκδηλώσεις, είχαμε τη χαρά να συνεργαστούμε μαζί του για μια εκδήλωσή μας, κριτικής της αντι-ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας, με αυτόν κεντρικό καλεσμένο.
Η εκδήλωση αυτή που έγινε στο ΑΚΝ το 2018 αφορούσε ένα κεφάλαιο από το βιβλίο του Επανάσταση, Ήττα και θεωρητική υπανάπτυξη (Ρωσία, Τουρκία, Ισπανία, Βολιβία), το κείμενο «”Ο σοσιαλισμός σε μια χώρα” πριν από τον Στάλιν και οι απαρχές του αντιδραστικού “αντι-ιμπεριαλισμού”: η περίπτωση της Τουρκίας, 1917-1925». Όπως λέγαμε και στην εισήγησή μας τότε, το συγκεκριμένο έργο του μας έδινε την ευκαιρία να γίνει κριτική στην, εδραιωμένη εδώ και χρόνια και στον αντιεξουσιαστικό, αυτόνομο και αναρχικό χώρο, αριστερή αντι-ιμπεριαλιστική ιδεολογία μέσα από την ιστορία των γεγονότων που οδήγησαν στην πρώτη της εφαρμογή, τα πρώτα χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ο Γκόλντνερ έριχνε φως στα γεγονότα που αποδεικνύουν τη συγκεκριμένη πολιτική στόχευση των μπολσεβίκων της πρώιμης εκείνης περιόδου ανάδυσης του αντι-ιμπεριαλισμού, βοηθώντας μας έτσι να εστιάσουμε το ενδιαφέρον μας πρωταρχικά στην πολιτική χρήση που γίνεται στις αντι-ιμπεριαλιστικές θεωρίες για να δικαιολογηθούν απόψεις και στάσεις που υπονομεύουν την προοπτική των ταξικών αγώνων. Aπό την πλευρά μας, παρουσιάζοντας τις ταξικές συγκρούσεις της αντίστοιχης περιόδου στην από εδώ μεριά των συνόρων, είχαμε σταθεί (και) στο ταξικό-αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στην ιμπεριαλιστική εκστρατεία στη Μικρά Ασία (και πολύ πιο πέρα από αυτήν).
Με δύο τόσο μεγάλα συνεχιζόμενα μακελειά γύρω μας και τόσο μικρή αντίσταση σε αυτά, είτε μέσα από την έμπρακτη συνεργασία των εμπόλεμων εργατικών τάξεων ενάντια στα αφεντικά τους που τσακώνονται για τη λεία, είτε μέσα από δυναμικές προλεταριακές κινητοποιήσεις σε τρίτες χώρες, δεν μπορεί παρά να επανεπιβεβαιωθεί η σημασία και η εγκυρότητα της πολιτικής συνεισφοράς του Λόρεν.
https://www.kokkinonima.gr/?p=268
Επίσης, στο Insurgent Notes είχε δημοσιευτεί κείμενο από Τα Παιδιά της Γαλαρίας για τους ταξικούς αγώνες γύρω από το κοινωνικό κράτος στις ΗΠΑ όταν οι συντάκτες του site, Γκόλντνερ και Γκάρβει, ζήτησαν σχολιασμό του κειμένου του Floris D’ Aalst “Whither America?”.
https://www.tapaidiatisgalarias.org/?p=730
Ποιος ήταν, όμως, ο Λόρεν Γκόλντνερ; Κάποια από τα παρακάτω σημεία βασίζονται σε μια συνέντευξη που παραχώρησε ο ίδιος σε ακτιβιστές μιας μικρής κορεατικής μαρξιστικής ομάδας, της SaNoShin, με επιρροές από την αριστερή κομμουνιστική θεωρία, στη Σεούλ της Νότιας Κορέας τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 2007 και υπάρχει στο προσωπικό του site εδώ
http://breaktheirhaughtypower.org/the-situation-of-left-communism-today/
Ως φοιτητής στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ την άνοιξη του 1966 -κυρίως για να πάρει αναβολή κατάταξης στον στρατό- συμμετέχει στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις, σε καταλήψεις και συγκρούσεις στο πανεπιστήμιο και συλλαμβάνεται στη διάρκεια κάποιων τέτοιων κινητοποιήσεων. Στέκεται με επιφύλαξη απέναντι στις μαοϊκές, τροτσκιστικές και τριτοκοσμικές ομάδες της εποχής και η επαφή του με το έργο του Μαρξ γίνεται μέσα στην τροτσκιστική οργάνωση Independent Socialist Clubs (ISC) -που θα μετονομαστεί τη δεκαετία του ’70 σε International Socialists- στην οποία μπαίνει και παίρνει την πρώτη του πραγματική μαρξιστική εκπαίδευση. Σύντομα, το κίνημα σε ΗΠΑ και Δυτική Ευρώπη, δηλαδή το απεργιακό κύμα στις ΗΠΑ από το 1966 μέχρι το 1973, η γενική απεργία του Μαΐου-Ιουνίου στη Γαλλία το 1968, οι αγώνες στην Ιταλία από το 1969 ως το 1973, καθώς και οι εργατικές αναταραχές σε Ισπανία-Πορτογαλία θα ασκήσουν βαθιά επίδραση πάνω του. Συγκεκριμένα, το ξεπέρασμα των συνδικάτων και των εργατικών κομμάτων από τους ίδιους τους εργάτες στις άγριες απεργίες τους, θέτει σε αμφισβήτηση τις τροτσκιστικές αναλύσεις περί του προωθητικού ρόλου των συνδικάτων. Είναι η περίοδος που έρχεται σε επαφή με όλη τη θεωρητική παράδοση που αποκαλούμε υπεραριστερά (ή κομμουνιστική αριστερά), δηλαδή τον ελευθεριακό κομμουνισμό, τους Καταστασιακούς, την ομάδα Σοσιαλισμός Ή Βαρβαρότητα, την ICC, τους νεο-Μπορντιγκιστές που επιχειρούσαν μια σύνθεση της Ολλανδικής Κομμουνιστικής Αριστεράς με την Ιταλική Κομμουνιστική Αριστερά κ.α., δηλαδή θεωρητικά ρεύματα από τα οποία και εμείς έχουμε επηρεαστεί.
Δεν είναι, ωστόσο, μόνο η συνάφεια των πολιτικών απόψεών μας που μας γοητεύει στον Γκόλντνερ αλλά και το εύρος των ενδιαφερόντων του: τα κείμενα και βιβλία του καταπιάνονται με ένα πλήθος θεμάτων που εκτείνονται από την Οκτωβριανή επανάσταση, την κρίση και ταξικούς αγώνες παντού στον κόσμο, μέχρι αναλύσεις για τον ρατσισμό, τον Διαφωτισμό και κριτική στον μεταμοντερνισμό.
Συμμετέχει στο περιοδικό κομμουνιστικής θεωρίας και πρακτικής Insurgent Notes και διατηρεί επίσης το προσωπικό του site Break their haughty power.
Κάποια κείμενά του έχουν μεταφραστεί και δημοσιευθεί στα ελληνικά, όπως
Ο Κομμουνισμός Είναι η Υλική Ανθρώπινη Κοινότητα: Ο Αμαντέο Μπορντίγκα Σήμερα και Το Πλασματικό Κεφάλαιο για Αρχάριους (coghnorti),
Οι Επαναστατικοί τερμίτες στο Φαρινταμπάντ (Rebelnet),
Το παρελθόν και μέλλον της Ισπανικής Επανάστασης,
Σύντομη ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος από τον Λασσάλ έως τον φιλελευθερισμό και
Η προβλέψιμη νίκη του Τραμπ (Ένζυμο, πριν την αντιδραστική του μετάλλαξη),
Ο ουρανός είναι πάντα σκοτεινότερος λίγο πριν το χάραμα: Οι ταξικοί αγώνες στις ΗΠΑ απ’ την κατάρρευση του 2008 ως την αυγή του κινήματος Occupy - Το κίνημα Occupy στις ΗΠΑ (ΣΚΥΑ) και
Κεμαλισμός και μπολσεβικισμός (εκδ. Έξοδος).
Αντίο, Λόρεν κι αν όχι εμείς, κάποιες κάποτε θα σπάσουν την αλαζονική τους εξουσία! Οι εχθροπραξίες άλλωστε συνεχίζονται…
14-4-2024
Tags: Add new tag, κομμουνιστική αριστερά, κριτική της αντι-ιμπεριαλιστικής ιδεολογίαςερ, Λόρεν Γκόλντνερ
Posted December 7th, 2021 by Κόκκινο Νήμα
«Κατάσταση εξαίρεσης τότε, κατάσταση εξαίρεσης σήμερα: Η κατασκευή κουλτούρας πανικού & κινδύνου ως μέθοδος διακυβέρνησης και ειρήνευσης των ταξικών συγκρούσεων»
Με αφορμή την έκδοση της ποιητικής σύνθεσης του Ν. Μπαλεστρίνι BLACKOUT θα πιάσουμε το νήμα από τους ιταλούς εργατιστές και το κίνημα της Αυτονομίας και θα μιλήσουμε για:
▪τα ιταλικά long sixties, δοσμένα μέσα από ορισμένες έννοιες-κλειδιά που αντικατοπτρίζουν τις πιο ενδιαφέρουσες θεωρητικό-πρακτικές επεξεργασίες της εποχής (ο εργάτης-μάζα και η εποχή του, το κράτος-σχέδιο, ταξική σύνθεση, αυτομείωση, αυτοξιοποίηση, μισθός για οικιακή εργασία, καταλήψεις, αντικουλτούρα, κοινωνικός εργάτης)·
▪ το εργαστήρι του συγγραφέα Μπαλεστρίνι και τις καλλιτεχνικές αναζητητήσεις της ιταλικής Neoavanguardia·
▪ το ποίημα Blackout και την εποχή του·
▪ την πικρή ήττα του κινήματος του ‘77 καθώς και τη γενεαλογία του καθεστώς εξαίρεσης που βιώνουμε σήμερα, μέσω της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας.
Αυτο-οργανωμένο distro βιβλίου και εντύπου Σουπιά
Σάββατο 20/11, στο Στέκι Μεταναστών (Ιωλκού 33), στις 20:00, Βόλος
https://soupia.espivblogs.net/2021/11/20/vivlioparoysiasi-syzitisi/
Posted October 22nd, 2020 by Κόκκινο Νήμα
Ένα από τα σημεία που ενώνει την περίπτωση της πρόσφατα εκκενωμένης κατάληψης Rosa Nera με την επίσης προσφάτως εκκενωμένη κατάληψη της Terra Incognita στην Θεσ/νίκη είναι το γεγονός ότι και οι δύο καταλήψεις στέγαζαν τις δραστηριότητές τους σε πανεπιστημιακές ιδιοκτησίες: του Πολυτεχνείου Κρήτης και του ΑΠΘ, αντίστοιχα. Επομένως η καταστολή τους εν μέρει συνδέεται και με τις προσπάθειες διαφύλαξης, και επικερδούς αξιοποίησης στην περίπτωση της Rosa Nera, της εν λόγω ιδιωτικής περιουσίας, δηλαδή συνδέεται με τις επιμέρους λειτουργίες των επιχειρηματικοποιημένων πανεπιστημίων.
Αλλά, βέβαια, επιχειρηματικό πανεπιστήμιο δεν σημαίνει απλώς real-estate σπέκουλες και ξενοδοχειακές επενδύσεις. Σημαίνει εντατικοποίηση των σπουδών, σημαίνει αύξηση της πειθάρχησης και επέκταση της άμισθης/υποπληρωμένης εργασίας των φοιτητών μέσω διπλωματικών εργασιών και διδακτορικών, σημαίνει ανάπτυξη τεχνολογιών αιχμής που θα επιταχύνουν τις παραγωγικές διαδικασίες, σημαίνει ενσωμάτωση των πανεπιστημιακών δομών στα ευρύτερα κυκλώματα αξιοποίησης του κεφαλαίου, σημαίνει την περαιτέρω περίφραξη των δομών αυτών ενάντια στις κινηματικές δραστηριότητες (καταλήψεις, στέκια, συνελεύσεις, server κλπ.) που διεξάγονται λαθραία και στρέφονται εχθρικά προς την ουσία του καπιταλιστικού πανεπιστημίου και την «αυθεντία των ειδικών».
Σημαίνει επίσης τηλε-εκπαίδευση/τηλε-εργασία/τηλε-εξετάσεις κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ώστε οι πανεπιστημιακοί χώροι να απογυμνωθούν από την ανθρώπινη παρουσία και να σφραγιστούν, αποκλείοντας τη χρήση κινηματικών υποδομών και αμφιθεάτρων. Έτσι κατέστη πιο εύκολο για το κράτος να εμποδίσει την άρθρωση κριτικής στην κρατική διαχείριση της κρίσης, σε συνδυασμό με τη μεγάλη κοινωνική συμμόρφωση στα μέτρα που αυτό επέβαλλε – με μοναδική ίσως εξαίρεση το νικηφόρο αγώνα των εστιακών φοιτητών στη ΦΕΠΑ ενάντια στην εκκένωση εν μέσω πανδημίας. Το γενικευμένο lockout των φοιτητών που εφαρμόστηκε, και το οποίο σε πολύ μεγάλο βαθμό συνεχίζεται και σήμερα, αυτό ακριβώς τον στόχο είχε και σε αυτά ακριβώς τα εργαλεία βασίστηκε.
Υπό αυτήν την έννοια, ο αγώνας για την πραγματική υπεράσπιση των εν λόγω καταλήψεων δεν μπορεί παρά να συνδέεται και με τον καθημερινό αγώνα μέσα στο πανεπιστήμιο, ενάντια στην εξουσία του νόμου της αξίας. Στις παρούσες συνθήκες, ο αγώνας αυτός πρέπει να στραφεί άμεσα ενάντια στα πειθαρχικά εργαλεία που απονεκρώνουν τους πανεπιστημιακούς χώρους και εμποδίζουν την, έστω και εφήμερη, οικειοποίησή τους για τους σκοπούς του προλεταριακού κινήματος.
Ο αγώνας υπεράσπισης, επίσης, πρέπει αναγκαστικά να στρέφεται ενάντια στην επικίνδυνη ιδεολογία του «μενουσπιτισμού» και της «ατομικής ευθύνης» που ήταν εκείνες που παρέλυσαν, για τουλάχιστον δύο κρίσιμους μήνες, την προλεταριακή αντίσταση. Δεν είναι τυχαίο, νομίζουμε, ότι οι πρώτες πολιτικές καταλήψεις που επιλέχθηκε να χτυπηθούν (κατά σειρά Δερβενίων, Terra Incognita, Rosa Nera) αμέσως μετά την λήξη του lockdown, παρέμειναν ανοικτές κι ενεργές κατά τη διάρκεια των περιοριστικών μέτρων, σπάζοντας στην πράξη τον μονόλογο της κρατικής εξουσίας. Η εκκένωση της Rosa Nera, άλλωστε, έλαβε χώρα εν μέσω νέου, τοπικού αυτή τη φορά, lockdown κι εκ των πραγμάτων οι σύντροφοι είτε θα έβγαιναν επιτόπου στους δρόμους –πράγμα που έκαναν κι όχι μόνο την ημέρα της εκκένωσης– είτε θα κοιτούσαν παθητικά από το σπίτι τους τις εξελίξεις.
***
Η σχέση μας με την Rosa Nera πάει πολύ πίσω στον χρόνο. Η βιβλιοθήκη της φιλοξένησε και διακίνησε το κινηματικό υλικό μας, πολλές φορές δίχως αντίτιμο. Στα δωμάτιά της έχουμε φιλοξενηθεί, όταν κινηματικοί λόγοι μάς έφερναν στα Χανιά. Στις αίθουσές της έχουμε συνδιοργανώσει εκδηλώσεις/ βιβλιοπαρουσιάσεις – η μία εξ αυτών, μάλιστα, είχε ηθελημένα ως θέμα της την επιχειρηματικοποίηση των πανεπιστημίων και τους συγκεκριμένους κινδύνους που αυτή ενείχε για την κατάληψη.
Οι τωρινές προσπάθειες της τοπικής αριστεράς του κεφαλαίου και του δημάρχου της πόλης να μας παρουσιάσουν ως «εύλογη λύση» τη μετατροπή της Rosa Nera σε δημοτική βιβλιοθήκη «προσβάσιμη σε όλους τους κατοίκους των Χανίων» είναι εκ του πονηρού, παραπλανητικές και παρελκυστικές – όλοι θυμόμαστε τα περιστατικά γύρω από την πάλαι ποτέ κατάληψη της Βίλας Ζωγράφου και τις «πολιτιστικές», στην πραγματικότητα κατασταλτικές, ευαισθησίες της τοπικής αριστεράς… Η Rosa Nera ήταν, καθόλη τη διάρκεια της λειτουργίας της, ανοικτή – και όχι μόνο ως βιβλιοθήκη.
Ήταν ένα πραγματικό κέντρο κοινότητας και τόπος συνάντησης που δημιουργούσε μια αίσθηση συλλογικής, ταξικής ταυτότητας, με άπλετους χώρους για μορφές αυτομόρφωσης και παραγωγής αντι-γνώσης: με εργαστήρια, χώρους για συλλογικό μαγείρεμα και γλέντια, δωμάτια για την δωρεάν κάλυψη των στεγαστικών αναγκών εκείνων που δεν αποδέχονταν ή πιο απλά δεν μπορούσαν να αποδεχτούν τους όρους που έχει επιβάλλει η τουριστική βιομηχανία, αίθουσες μελέτης και αναψυχής, αίθουσες εκδηλώσεων και εκθέσεων, αίθουσες πολλαπλών χρήσεων, αίθουσες επεξεργασίας ψηφιακών οπτικοακουστικών μέσων κλπ. Ένα στέκι για όλους τους προλετάριους, με τεχνολογίες πληροφοριών και τεχνογνωσία για την καταπολέμηση των συνεπειών της ταξικής καπιταλιστικής κυριαρχίας, μέσω της πρόσβασης και επεξεργασίας των πληροφοριών, με την ενσωμάτωση ψηφιακών μέσων και υπηρεσιών στο χώρο της βιβλιοθήκης της.
Ελπίζουμε να μας ξαναφιλοξενήσει σύντομα.
Τα Παιδιά της Γαλαρίας
εκδόσεις Κόκκινο Νήμα
Αθήνα, Οκτώβριος 2020
Το κείμενο σε pdf
Posted June 6th, 2020 by Κόκκινο Νήμα
Ενημέρωση από την Ελλάδα
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε στα αγγλικά στις 21-22 Μάρτη προς ενημέρωση συντρόφων του εξωτερικού. Περιλαμβάνει γεγονότα που είναι πασίγνωστα στους ντόπιους αναγνώστες. Θα μπορούσε, ωστόσο, να χρησιμεύσει ως ημερολόγιο καταστρώματος, γι’ αυτό και η δημοσίευση της μεταγραφής του στα ελληνικά, με την προσθήκη σημειώσεων για τους μήνες Απρίλιο και Μάιο.
Μπορεί στην Ελλάδα το «καθεστώς εξαίρεσης» να μην είναι ένα ασυνήθιστο φαινόμενο, ωστόσο παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε –ήδη από την εποχή που ξέσπασε η λεγόμενη «κρίση χρέους» το 2009– σε ένα παρατεταμένο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με βασική αιχμή την εφαρμογή πολιτικών ακραίας λιτότητας και καταστολής, η πρόσφατη βιοπολιτική διαχείριση της πανδημίας του SARS-CoV-2 από την κυβέρνηση φαίνεται να βαθαίνει περαιτέρω τις διαδικασίες υποτίμησης και πειθάρχησης του προλεταριάτου.
…….
22/3/2020,
Συνέλευση Εργαζομένων και Ανέργων από την πλατεία Συντάγματος
Τα Παιδιά της Γαλαρίας
Το κείμενο σε pdf
Posted January 27th, 2020 by Κόκκινο Νήμα
Από το κυνήγι των μαγισσών και τις πρώτες περιφράξεις στο σύγχρονο, επιχειρηματικοποιημένο και περιφραγμένο πανεπιστήμιο
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ
ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΜΑΓΙΣΣΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ΟΙ ΠΕΡΙΦΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
Παρασκευή 31/1, 8μμ
ΚΡΙΣΗ, ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
Σάββατο 1/2, 8μμ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ROSA NERA, ΛΟΦΟΣ ΚΑΣΤΕΛΙ, ΧΑΝΙΑ
ΚΟΚΚΙΝΟ ΝΗΜΑ-ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ/ΑΝΕΡΓΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Posted December 27th, 2019 by Κόκκινο Νήμα
ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ -BLACKOUT ΝΑΝΙ ΜΠΑΛΕΣΤΡΙΝΙ
Το Blackout, ένα εκτεταμένο ποίημα του Νάνι Μπαλεστρίνι, γράφτηκε το 1979 και δημοσιεύθηκε το 1980. Αποτελεί μια ιδιαίτερη περιγραφή της παρατεταμένης «κατάστασης εξαίρεσης» στην οποία βρέθηκε το κράτος στην Ιταλία για πάνω από μία δεκαετία, εξαιτίας της μαχητικότητας των εργατών και της κοινωνικής διαμαρτυρίας στα τέλη της δεκαετίας του ’60.
Το blackout στη Νέα Υόρκη το 1977 και οι ταραχές που ακολούθησαν αποτελούν το επίκεντρο της δεύτερης ενότητας και λειτουργούν ως συνεκδοχή της πολιτικής αναταραχής που συντάραξε την Ιταλία κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του ’60 και του ’70.
Το ποίημα στην παρούσα έκδοση πλαισιώνεται από δύο κείμενα: την εισαγωγή στην αγγλική έκδοση δια χειρός Bifo και την κριτική ανάλυση του γερμανού μεταφραστή του Μπαλεστρίνι, Max Henninger. Επιλέξαμε αυτά τα δύο κείμενα γιατί παρουσιάζουν με άρτιο και πυκνό τρόπο τόσο τη μέθοδο εργασίας και συγγραφής που ανέπτυξε ο Μπαλεστρίνι όσο και το πνεύμα της εποχής στην οποία αυτός έζησε και δημιούργησε. Για τον ίδιο λόγο, στο παράρτημα της έκδοσης συμπεριλάβαμε τη συνέντευξη που παραχώρησε ο συγγραφέας στο περιοδικό Τα Παιδιά της Γαλαρίας το 2005 (και δημοσιεύτηκε στο τεύχος 12-13 του περιοδικού, το 2007).
Στο λογοτεχνικό και εικαστικό έργο του Μπαλεστρίνι ξεδιπλώνεται η πολυπρισματική –πολύ συχνά αντιφατική– προλεταριακή εμπειρία στη μεταπολεμική Ιταλία και αναδεικνύονται ταυτόχρονα τόσο οι συλλογικές όσο και υποκειμενικές διαστάσεις της. Ο Μπαλεστρίνι άλλωστε, με τα λόγια του Bifo, ήταν «κυριολεκτικά μάρτυρας στο θέατρο των κοινωνικών συγκρούσεων, αλλά ταυτόχρονα και ηθοποιός στη σκηνή… [και] κατάφερε να είναι ειρωνικός και απόμακρος, ενώ συμμετέχει ψυχή τε και σώματι».
Λίγους μήνες πριν προλάβουμε να ολοκληρώσουμε αυτή την έκδοση, ο Νάνι Μπαλεστρίνι έφυγε από τη ζωή. Τώρα πια, την αφιερώνουμε στη μνήμη του.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
[4] Εισαγωγικό σημείωμα
[17] ΕΙΣΑΓΩΓΗ
του Φράνκο “Bifo” Berardi
[47] BLACKOUT
[81] PATCHWORK 1979: Σημειώσεις για το BLACKOUT
του Νάνι Μπαλεστρίνι
του Max Henninger
[129] Bιογραφικά Bifo/Henninger
[155] Παράρτημα: Συνέντευξη στα ΠτΓ
Tags: Blackout, «κατάσταση εξαίρεσης», Ιταλία, Μπαλεστρίνι
Posted July 6th, 2019 by Κόκκινο Νήμα
με τον ΡΟΜΠΕΡΤ ΟΒΕΤΖ
σχετικά με την επιχειρούμενη (εδώ και πολλά χρόνια) αναδιάρθρωση της ανώτατης εκπαίδευσης·
τις προσπάθειες για την πιο άμεση σύνδεσή της με το διεθνές κύκλωμα άντλησης υπεραξίας και
τους ταξικούς αγώνες εναντίον της σε ΗΠΑ και Ελλάδα
ΔΕΥΤΕΡΑ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΩΡΑ 8:00ΜΜ
στο Ελευθεριακό Εργαστήρι Κινηματικών Υποδομών
(Αίνου 1 & Βουλιαγμένης, Αθήνα)
Tags: άμισθη εργασία, αναδιάρθρωση ανώτατης εκπαίδευσης, επιχειρηματικοποίηση εκπαίδευσης
Posted October 19th, 2018 by Κόκκινο Νήμα
ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ
με τον LOREN GOLDNER συγγραφέα του κειμένου Ο «σοσιαλισμός σε μία χώρα» πριν τον Στάλιν και οι απαρχές του αντιδραστικού «αντι-ιμπεριαλισμού»
Ως γνωστόν, η αντεπανάσταση ξεκίνησε την εκστρατεία της από τη Ρωσία πριν από 100 χρόνια, όταν ένα νέου τύπου κρατικο-καπιταλιστικό καθεστώς μπόρεσε να παρουσιαστεί ως «σοσιαλιστικό». Η αντι-ιμπεριαλιστική ιδεολογία ήταν ένα από τα συστατικά του στοιχεία και περιελάμβανε τη συμμαχία με όλες τις αστικές, αντι-δυτικές, «αντι-ιμπεριαλιστικές» δυνάμεις της Ασίας εκείνη την εποχή: ισλαμιστές, κεμαλιστές κλπ (ακόμα και… δυτικούς ιμπεριαλιστές – αν αυτό εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του νέου «σοσιαλιστικού» κράτους).
Πολλά από τα σημερινά κρατικά εξαμβλώματα (Τουρκία, Ελλάδα κλπ) δημιουργήθηκαν τότε – την επαύριο του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, υπό την αιγίδα είτε του αριστερού είτε του δεξιού αντι-ιμπεριαλισμού. Με μια τέτοια περίπτωση, την περίπτωση του κεμαλισμού και της δημιουργίας του τούρκικου κράτους μέσω της καταστολής των κομμουνιστών της Τουρκίας από τη συνεργασία των μπολσεβίκων και των κεμαλιστών (1920-1925) θα ασχοληθούμε τη
ΔΕΥΤΕΡΑ 29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, ΩΡΑ 7ΜΜ στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο της Νομικής (ΑΚΝ)
Tags: Αντι-ιμπεριαλιστική ιδεολογία, κρατικός καπιταλισμός
Posted December 5th, 2016 by Κόκκινο Νήμα
Με αφορμή το βιβλίο «Κρίση, Αναδιάρθρωση και Ταξική Πάλη στα Πανεπιστήμια»,
η Αυτόνομη Συνέλευση Μεταβατικού (φοιτητές/τριες από Μ.Ε.Υ. και Β.Ε.Τ.) και το Κόκκινο Νήμα συνδιοργανώνουν εκδήλωση-συζήτηση με τίτλο
«Κρίση χρέους», υποτίμηση της εργασίας και αναδιάρθρωση της αγοράς μισθωτής εκμετάλλευσης μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια»,
την Παρασκευή 9 Δεκέμβρη, στις 18.00,
στην Κατάληψη Ζ Εστιών, στο Πανεπιστήμιο, Γιάννινα
Posted August 20th, 2012 by Κόκκινο Νήμα
Αύγουστος 2012 (Επίμετρο της εκδοτικής ομάδας | PDF)
Aπό όλα τα ιδιαίτερα στοιχεία του operaismo (εργατισμού), εκείνα που παραμένουν πιο καινοτόμα και σημαντικά είναι αυτά που σχετίζονται με τη θεματική της ταξικής σύνθεσης. Ο Σέρτζιο Μπολόνια σημειώνοντας ότι για τον εργατισμό η έννοια της ταξικής σύνθεσης κατέληξε να πάρει τη θέση που είχε η ηγεμονία στη σκέψη του ΙΚΚ, εφιστά την προσοχή επισημαίνοντας πως είναι «αμφίσημη. Ένα αντικλείδι που ανοίγει όλες τις πόρτες». Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να ανακαλύψει τον τρόπο με τον οποίο σφυρηλατήθηκε αυτό το εργαλείο και να εκτιμήσει σε ποιο βαθμό μπορεί να είναι ακόμη χρήσιμο στις προλεταριακές πολιτικές τάσεις που δεν έχουν συνθηκολογήσει με τις κυρίαρχες μεταμοντέρνες, αυτοδιαχειριστικές και αμεσοδημοκρατικές ιδεολογίες της εποχής μας.
H Αναφορά (1961) του Αλκουάτι ξεκίνησε τη συζήτηση πάνω στην ταξική σύνθεση: ο όρος αυτός σήμαινε τους διάφορους τρόπους συμπεριφοράς που εμφανίζονται όταν ιδιαίτερες μορφές εργατικής δύναμης μπαίνουν σε συγκεκριμένες διαδικασίες παραγωγής. Η ταξική σύνθεση σύντομα θα γινόταν συνώνυμη του ίδιου του εργατισμού.
Η κλασική περίοδος της ανάπτυξης του εργατισμού ξεκινάει με την έκδοση του περιοδικού του Τρόντι. Παρά την ετερόκλιτη σύνθεσή της, στην Classe Operaia (Εργατική Τάξη) διαμορφώθηκε ο πυρήνας ορισμένων αντιλήψεων οι οποίες αποτέλεσαν το ενοποιητικό στοιχείο όλων των συνιστωσών: η ταύτιση της εργατικής τάξης με την υπαγμένη στην άμεση παραγωγική διαδικασία εργασία, η έμφαση στον αγώνα για το μισθό ως κεντρικό πεδίο της πολιτικής σύγκρουσης, η επιμονή στο ότι η εργατική τάξη είναι η κινητήρια δύναμη της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Σε αντίθεση με πολλούς μαρξιστές, η συντακτική ομάδα της Classe Operaia ποτέ δεν πίστεψε ότι η «συγκρότηση» της εργατικής τάξης εντός ενός συγκεκριμένου κοινωνικού σχηματισμού είναι ένα γεγονός που περιορίζεται σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Αντίθετα, την έβλεπαν ως αποτέλεσμα μιας διαρκώς εξελισσόμενης αλληλεπίδρασης μεταξύ των συναρθρώσεων της εργατικής δύναμης που παράγει η καπιταλιστική ανάπτυξη και των εργατικών αγώνων για το ξεπέρασμά τους. Αλλά ποιο από τα δύο στοιχεία είναι το ισχυρότερο; Η συνέχεια των αγώνων ή η ικανότητα του κεφαλαίου να αποσυνθέτει τον αντίπαλό του; Το προλεταριακό υποκείμενο καταστρέφεται πραγματικά από την αναδιοργάνωση της παραγωγής, η οποία περιοδικά ακολουθεί την πάλη στο εργοστάσιο, ή μοιάζει με ένα μονοκύτταρο οργανισμό, ο οποίος μπορεί να διαιρείται άπειρες φορές, διατηρώντας όμως το γενετικό του κώδικα άθικτο; Αρκούσε απλώς να ειπωθεί, όπως έκαναν ο Νέγκρι και ο Τρόντι, ότι η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου απλώς μεταθέτει την ταξική σύγκρουση σε ένα υψηλότερο και πιο κοινωνικοποιημένο επίπεδο; Τέλος, τι ρόλο παίζει, αν όντως παίζει κάποιο ρόλο, το ζήτημα της μνήμης στην αναπαραγωγή της ταξικής πάλης;
Σε ό,τι αφορά την ανυποχώρητη ενασχόληση του εργατισμού με την τεχνική σύνθεση της εργατικής δύναμης ως στοιχείο-κλειδί στην εξήγηση της συμπεριφοράς, μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει αυτή την άποψη μερική αλλά όχι και τελείως λανθασμένη.
Στα τέλη της δεκαετίας τou ’70, οι συντάκτες της Primo Maggio άρχισαν να αναδεικνύουν εκείνα τα άλλα καθοριστικά στοιχεία –φύλο, ηλικία, φυλή, γλώσσα, εκπαίδευση, αγώνες ή ήττες του παρελθόντος– τα οποία έπαιξαν το δικό τους ρόλο στο να γίνει η ιστορία ενός συνόλου εργατικών δυνάμεων διακριτή από μια άλλη.
Η έκδοση του βιβλίου του Steve Wright Έφοδος στον Ουρανό εντάσσεται στη σειρά εκδόσεων του Κόκκινου Νήματος που σκοπό έχει να παρουσιάσει τις ιστορικές τάσεις του κομμουνιστικού κινήματος. Η έκδοση του παρόντος βιβλίου, όπως και κάθε βιβλίου που πραγματεύεται τον αγώνα του προλεταριάτου ενάντια στο κεφάλαιο, δηλ. τον αγώνα της ζωής ενάντια στο θάνατο, στόχο έχει να μας οπλίσει θεωρητικά ώστε να οργανώσουμε ακόμα πιο αποτελεσματικά την επίθεσή μας. Μέσα και ενάντια σε αυτόν το σάπιο κόσμο. Μέχρι την τελική καταστροφή του.
Επίμετρο της εκδοτικής ομάδας (PDF)
Posted July 20th, 2010 by Κόκκινο Νήμα
Ιούλιος 2010 (Ολόκληρο το βιβλίο | PDF)
Το να κατανοήσουμε το κυνήγι των μαγισσών έχει ζωτική σημασία τόσο για την κατανόηση της ανόδου του καπιταλισμού όσο και για την κατανόηση της οικογένειας, του γυναικείου ρόλου και της σχέσης που έχουμε με το σώμα μας. Η μεγάλη σημασία και επιρροή του συχνά αποσιωπάται ακόμα και από τη ριζοσπαστική ιστοριογραφία. Η σύντομη αυτή επισκόπηση εξετάζει τις οικονομικές, κοινωνικές και ιδεολογικές αιτίες και επιπτώσεις της σφαγής των γυναικών κατά την άνοδο του καπιταλισμού.
«Η αναγνώριση της ανώτερης γνώσης που κατείχαν οι μάγισσες διαπιστώνεται από την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι μπορούσαν να κάνουν θαύματα. Η μάγισσα ήταν στην πραγματικότητα ο πιο εμβριθής στοχαστής, ο πιο εξελιγμένος επιστήμονας της εποχής εκείνης… Καθώς η γνώση ήταν πάντοτε δύναμη, η Εκκλησία φοβόταν τη χρήση της από τις γυναίκες και έστρεψε εναντίον τους τα πιο θανατηφόρα της όπλα». Matilda Joslyn Gage, Women, Church and State: The Original Exposé of Male Collaboration Against the Female Sex, 1893.
Πρόλογος της εκδοτικής ομάδας (PDF)
Ολόκληρο το βιβλίο (PDF)
Posted February 24th, 2010 by Κόκκινο Νήμα
EKEI ΠOY MAΣ XPΩΣTAΓANE…
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ KAI ΠΩΣ NA ΞEΠEPAΣOYME THN KATAΘΛIΨH
1.
«...Να ονειρεύτηκαν άραγε ποτέ αυτοί οι ως τα τώρα γενεαλόγοι της ηθικής, έστω κι ακροθιγώς µόνο, πως, λόγου χάρη, εκείνη η βασική ηθική έννοια «ενοχή» (Schuld), οφείλει την καταγωγή της στην πολύ υλική έννοια του «χρέους» (Schuld);… Κι από πού πήρε, άραγε, τη δύναµή της η πανάρχαιη εκείνη, βαθιά ριζωµένη, κι ίσως αξερίζωτη πια σήµερα, ιδέα, µιας αντιστάθµισης της ζηµιάς από τον πόνο; Το φανέρωσα κιόλας πιο πριν: από τη συµβατική σχέση µεταξύ πιστωτών και οφειλετών, που είναι τόσο παλιά, όσο, γενικά, κι η ύπαρξη «υποκειµένων δικαίου», και που και τούτη πάλι ανάγεται στις βασικές µορφές της αγοράς, πωλήσεως, ανταλλαγής, εµπορίου και συναλλαγής… Ο οφειλέτης, για να εµπνεύσει εµπιστοσύνη στην υπόσχεσή του, πως θα εξοφλήσει το χρέος του, για να εγγυηθεί για τη σοβαρότητα και ιερότητα της υπόσχεσής του, µα και για να χαράξει πάνω στην ίδια του τη συνείδηση την εξόφληση του χρέους του σαν υποχρέωση και καθήκον, ενεχυριάζει, µε γραπτή συµφωνία, για την περίπτωση κείνη που δε θα πλήρωνε το χρέος του στο δανειστή του, κάτι που ακόµη «αποτελεί ιδιοκτησία» του, που ακόµη το εξουσιάζει, λόγου χάρη το σώµα του, … ή την ελευθερία του, ή ακόµη και την ίδια του τη ζωή...»
Φ. Νίτσε, Η Γενεαλογία της Ηθικής
Η Άγκελα Μέρκελ και ο Σαρκοζύ θέλουν να «µας» στηρίξουν, ο Τρισέ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αναχωρεί εσπευσµένα από υπερατλαντικό ταξίδι για να συµµετάσχει στο «Ευρωπαϊκό σχέδιο σωτηρίας» της χώρας «µας», οι σπεκουλαδόροι και οι «αγορές» καραδοκούν εναντίον «µας», τα spreads ανεβαίνουν ανησυχητικά, η Goldman Sachs µηχανορραφούσε «δηµιουργικά» µε τον Κωστάκη, ενώ ο Γιωργάκης τρέχει από συνάντηση σε συνάντηση κορυφής για να «µας» σώσει υψώνοντας το εθνικό του ανάστηµα στους «κερδοσκόπους», η χώρα «µας» οδεύει προς τη χρεοκοπία, τα ελλείµµατά «µας» χτυπάνε κόκκινο, «έχουµε» µπει σε αυστηρό καθεστώς επιτήρησης, η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας «µας» πάει κατά διαόλου και το ύψος του «δηµόσιου χρέους µας» προοιωνίζει µια επικείµενη «ελληνική τραγωδία».
Μέσα από τη συνεχή τροµοκρατία των ΜΜE το τελευταίο διάστηµα περί του χρέους «µας», οι µοντέρνοι ηθικολόγοι, οι ιεροκήρυκες του λόγου του κεφαλαίου και του χρήµατος προσπαθούν βίαια να µας πείσουν, εµάς τους «οφειλέτες», πως για να εξοφλήσουµε το χρέος «µας» στους δανειστές «µας» οφείλουµε να σηκώσουµε το σταυρό του µαρτυρίου των θυσιών, να δηλώσουµε πίστη στην ορθοδοξία του Συµφώνου Σταθερότητας και γεµάτοι δέος να προσδοκούµε το πλήρωµα του χρόνου που θα φέρει τη µετα-ελλειµµατική ζωή (γνωστή παλαιότερα µε την ποιητικότερη έκφραση «φως στην άκρη του τούνελ»).
Διαβάστε περισσότερα
Posted January 11th, 2009 by Κόκκινο Νήμα
Το γεγονός πως η τρομοκρατία κουβαλάει νερό
στο μύλο του θεάματος,
δεν αποδεικνύει ότι κατευθύνεται
πάντα από ανθρώπους του θεάματος
Σανγκουινέτι, γράμμα στον Ντεμπόρ, 1/6/1978
Ακόμα κι αν η ένοπλη επίθεση εναντίον των ένοπλων φρουρών του εμπορεύματος στις 5/1 στα Εξάρχεια δε σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε απ’ τους ανθρώπους του θεάματος, δηλ. από κρατικούς υπαλλήλους, και μόνο το γεγονός ότι ένα μήνα μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης αναγκαστήκαμε όλοι να γίνουμε παθητικοί ενατενιστές της είναι ήδη μια ήττα. Την πατρότητα της μέχρι τώρα ύποπτα ορφανής ενέργειας ας την αναζητήσουν οι συνωμοσιολόγοι ή οι ιδεολόγοι θιασώτες της ένοπλης βίας με κάθε τίμημα. Εμάς, στην προκειμένη περίπτωση, μας ενδιαφέρει το τίμημα. Γι’ αυτό θα την κρίνουμε σε σχέση με τ’ αποτελέσματά της και σε σχέση με την εξέγερση του Δεκέμβρη. Διαβάστε περισσότερα
Posted December 25th, 2008 by Κόκκινο Νήμα
«Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το τραγικό συμβάν
ως άλλοθι για πράξεις ωμής βίας».
Δήλωση του πρωθυπουργού, Κ. Καραμανλή, κάποια από αυτές τις ημέρες
«Δεν υπάρχει ζήτημα “βίας”, δεν υπάρχει παρά μια πλευρά που βάλλεται μέσα σε έναν πόλεμο που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και επομένως το ζήτημα των μέσων που επαρκούν για τη νίκη».
Εξόριστη Επιτροπή Κατάληψης της Σορβόννης, Παρίσι, Ιούνιος 2006
«ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη… ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη… ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό… ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει… ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 400 ευρώ με ή χωρίς ένσημα… ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα εξόδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων… ΒΙΑ είναι να αρρωσταίνεις από την πολλή δουλειά… ΒΙΑ είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για ανταπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια… ΒΙΑ είναι να μην έχεις λεφτά να αγοράσεις φάρμακα για να επιδιορθώσεις το εμπόρευμα-εργατική σου δύναμη… ΒΙΑ είναι να πεθαίνεις σε ράντζα άθλιων νοσοκομείων, όταν δεν μπορείς να δώσεις φακελάκι».
Προλετάριοι από την κατειλημμένη ΓΣΕΕ, Αθήνα, Δεκέμβρης 2008
1.
Αυτόν τον Δεκέμβρη, ο άνεμος της εξέγερσης επανεμφανίστηκε στις πόλεις. Η χαρμόσυνη, εορταστική ατμόσφαιρα πυρπολήθηκε μαζί με το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος. Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό της αστυνομίας ήταν ο πυροκροτητής. Χιλιάδες εξοργισμένοι προλετάριοι βρεθήκανε στους δρόμους και βάλανε φωτιά σʼ αυτές τις πόλεις του εμπορεύματος. Η κοινωνική έκρηξη που ακόμα ζούμε δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο από την οργή ενάντια σε μία ακόμα κρατική δολοφονία ή ενάντια στην αστυνομία. Είναι πολλά περισσότερα. Είναι η έκρηξη της συσσωρευμένης οργής που πηγάζει από την εδώ και χρόνια διαρκή προσπάθεια υποτίμησης της ζωής μας, την οποία φαίνεται να επιταχύνει ένας καπιταλισμός σε κρίση. Επιτέλους, βρήκαμε την ευκαιρία να δηλώσουμε κατηγορηματικά και έμπρακτα «ως εδώ, τώρα είναι η σειρά μας!». Παρόλες τις μικρότερες ή μεγαλύτερες σποραδικές αντιδράσεις μας, ανεχτήκαμε εδώ και χρόνια όλο και περισσότερη δουλειά για όλο και μικρότερους μισθούς, ανεχτήκαμε την επίθεση στον έμμεσο μισθό μας με τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, την εντατικοποίηση της μαθητικής ζωής, το νόμο-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, τις αυξανόμενες απολύσεις, την εντεινόμενη επισφάλεια, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και την άγρια βία προς τους μετανάστες. Ανεχτήκαμε τον πολλαπλασιασμό των απόβλητων, αυτών που δεν χωράνε στα αναπτυξιακά διαγράμματα της οικονομίας τους, και την αλαζονεία των αφεντικών. Και όλα αυτά τα χρόνια, συσσωρεύαμε οργή, ενώ τα αφεντικά προσδοκούσαν ότι αυτή η κοινωνική βόμβα δεν θα εκραγεί και οι αφελείς δεν πίστευαν ότι θα εκραγεί. Αλλά η ιστορία δείχνει ότι η έκρηξη είναι αναπόφευκτη και πάντα αναγκάζει τον καθένα να τοποθετηθεί σε σχέση μʼ αυτή. Ο γεροτυφλοπόντικας δεν πέθανε… Διαβάστε περισσότερα
Posted November 22nd, 2008 by Κόκκινο Νήμα
Στο φ. 7 του Νοεμβρίου 2008 της εφημερίδας Βαβυλωνία –που εκδίδεται από την πολιτική οργάνωση Αντιεξουσιαστική Κίνηση (ΑΚ)– δημοσιεύθηκε ένα υβριστικό κείμενο εναντίον της πολιτικής-εκδοτικής ομάδας Κόκκινο Νήμα (ΚΝ) υπογεγραμμένο από κάποιον Νικολάκη Δρεπανιάρη. Αν και ο κ. Νικολάκης δε μας κάνει σαφή την ιδιότητα με την οποία μιλάει, η ταύτισή του με τους διοργανωτές της εκδήλωσης στις 23/10/2008 στο Νοσότρος στην οποία αναφέρεται μας κάνει να θεωρήσουμε ότι οι ύβρεις προέρχονται από τους διοργανωτές αυτούς («Πολίτες της Αττικής για την ενέργεια», «Urbi et Orbi»).
Επειδή στο προαναφερόμενο σχόλιο εμφανιζόμαστε σκόπιμα ως μια απρόσκλητη ομάδα ηλίθιων στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού που εισέβαλλαν στο ειρηνικό και φιλελεύθερο Νοσότρος με σκοπό να «εκτρέψουν» μια όμορφη συζήτηση «αυτομόρφωσης», θα προσπαθήσουμε εμείς από τη σκοπιά μας να εξηγήσουμε πως βρεθήκαμε εκεί.
Διαβάστε περισσότερα
Posted October 28th, 2008 by Κόκκινο Νήμα
Προκήρυξη που μοιράστηκε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις απεργιακές διαδηλώσεις της 21ης Οκτώβρη 2008 | PDF
«Πηδήξτε, ρε γαμιόληδες!» έγραφε ένα πλακάτ σε διαδήλωση έξω από το χρηματιστήριο της Wall Street στη Νέα Υόρκη, τις ημέρες που συζητιόταν το «σχέδιο Πόλσον», δηλαδή η κοινωνικοποίηση της χασούρας των τραπεζών. Μια αυθεντική προλεταριακή στάση, μια έκφανση του προλεταριακού μίσους για τον πλούτο. Πολλά έγιναν στον ένα σχεδόν μήνα που πέρασε από τότε. Οικονομικοί αναλυτές, ακαδημαϊκοί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι έχουν φέρει στη μόδα τη συζήτηση σχετικά με την κρίση. Όσα ακούγονται μας υπενθυμίζουν για ακόμα μία φορά ότι όταν ο συρφετός του κεφαλαίου ανοίγει το στόμα του το κάνει μόνο για να ξεράσει σύγχυση. Έχει κλονιστεί η πίστη στις δυνατότητες μελλοντικής ανάπτυξης, κερδοφορίας και αποπληρωμής των διογκούμενων χρεών, λένε μεταξύ άλλων. Βασική προτεραιότητα των κυβερνήσεων πρέπει να γίνει (και έχει γίνει) η αποκατάσταση της πίστης των βασικών παικτών στο σύστημα και τις δυνατότητές του. Ο λόγος για τον οποίο φαίνονται πανικόβλητοι είναι ότι γνωρίζουν πως για να σωθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει να κάνουν κάτι που είναι πολύ δύσκολο πια: Να δημιουργήσουν συνθήκες κερδοφορίας σήμερα. Μ’ αυτή την έννοια, η παρούσα κρίση, όπως και όλες οι άλλες, είναι στιγμή του ταξικού πολέμου∙ και το κεφάλαιο έχει λάβει ήδη θέση μάχης. Εμείς; Τι κάνουμε;
Η αρχική και ελάχιστη υποχρέωσή μας είναι να μεταφράσουμε τα μυστικοποιημένα μηνύματα που εκπέμπονται αδιάλειπτα πια από τα πολιτικά γραφεία, τις σομόν φυλλάδες και τα τηλεοπτικά παράθυρα στη δική μας γλώσσα, στη γλώσσα των αναγκών μας, διαλύοντας την ομίχλη που κρύβει καλά το πεδίο της μάχης.
Διαβάστε την προκήρυξη σε μορφή pdf
Posted June 11th, 2008 by Κόκκινο Νήμα
Ιούνης 2008 (Ολόκληρο το βιβλίο | PDF)
Aυτό που εμφανίζεται ως κρίση του εκπαιδευτικού συστήματος, κρίση που από ένα σημείο και μετά αρχίζει να τροφοδοτείται και από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τους αγώνες ενάντια σε αυτές, δεν είναι παρά μια μόνο όψη της κρίσης των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων συνολικά. Με αυτό εννοούμε την κρίση τόσο των σχέσεων εκμετάλλευσης όσο και των πολιτικών και ιδεολογικών μορφών που τις νομιμοποιούν. Προσδιορίζοντας τα χαρακτηριστικά που η κρίση παίρνει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θα λέγαμε ότι είναι διαρκής, μιας και διαρκεί πάνω από τριάντα χρόνια στον ελλαδικό χώρο, ότι συνυφαίνεται τόσο με την αδυναμία (πλήρους) σύνδεσης του πανεπιστημίου με την παραγωγή όσο και με την αδυναμία (πλήρους) ικανοποίησης των κοινωνικών προσδοκιών της εργατικής τάξης. Στο κέντρο της κρίσης βρίσκονται κυρίως οι φοιτητές, οι σπουδαστές και το διδακτικό προσωπικό των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, οι οποίοι σε γενικές γραμμές δεν είναι διατεθειμένοι να λιώσουν στη δουλειά για να πετύχουν αυτό που θέλουν είτε αυτό λέγεται πτυχίο, είτε αυτό λέγεται μισθός.
Διαβάστε περισσότερα
Posted March 11th, 2008 by Κόκκινο Νήμα
Ιούνιος 2002 (PDF)
Μάρτιος 2008 (PDF)
Η μπροσούρα ‘Σκοτώνουν τ’ άλογα στη δουλειά κι όταν γεράσουν τα θάβουν ιδίοις εξόδοις’ εκδόθηκε τον Ιούνιο του 2002 απ’ την Ομάδα Ενάντια στον Εκβιασμό της Μισθωτής Εργασίας - τα περισσότερα μέλη της οποίας ήταν ήδη τότε μέλη και του Κόκκινου Νήματος. Στόχος της ομάδας αυτής ήταν, μέσα απ’ τη θεωρητική και ιστορική ανάλυση του κοινωνικού κράτους, να διαμορφώσει εκείνα τα εργαλεία που θα ισχυροποιούσαν την παρέμβασή της στις τότε κινητοποιήσεις ενάντια στην αποκαλούμενη «μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος», δηλ. την επίθεση του καπιταλιστικού κράτους στον κοινωνικό μισθό και την όξυνση του ελέγχου που αυτό ασκεί στο προλεταριάτο.
Η μπροσούρα επανεκδόθηκε τον Μάρτιο του 2008 με διάφορες νέες προσθήκες.
Posted June 1st, 2006 by Κόκκινο Νήμα
Ιούνης 2006 (PDF)
Το Φλεβάρη του 1938, το συμβούλιο των CNT-UGT στο Pantaleoni Germans καθιέρωσε ένα εντατικό πρόγραμμα εργασίας και ποινές για την καθυστέρηση προσέλευσης στο χώρο εργασίας. Ένας σύντροφος ανέλαβε να ελέγχει την είσοδο και την έξοδο. Η ανάθεση των εργασιών και οι οδηγίες έπρεπε να γίνονται δεκτές «χωρίς σχόλια» και να εκτελούνται στην ώρα τους. Για κάθε μετακίνηση μέσα στο εργοστάσιο έπρεπε να υπάρχει άδεια από τον επικεφαλής του τομέα και όσοι μετακινούνταν χωρίς έγκριση θα ετίθεντο προσωρινά σε διαθεσιμότητα και θα παρακρατείτο ο μισθός τους για τρεις έως οκτώ μέρες. Κανένα εργαλείο δεν έφευγε από την κολεκτίβα χωρίς έγκριση και καθιερώθηκε δοκιμαστική περίοδος ενός μήνα για όλους τους εργάτες. Η ελεγκτική επιτροπή των CNT-UGT στην εταιρία Rabat προειδοποίησε ότι όποιος σύντροφος λείπει από τη δουλειά χωρίς να είναι άρρωστος θα χάνει το μεροκάματο. Οι εργαζόμενοι αυτής της εταιρίας, η πλειοψηφία των οποίων ήταν γυναίκες, ενημερώθηκαν ότι η ανυπακοή μπορούσε να οδηγήσει στην απόλυση σε έναν τομέα που, θα πρέπει να το έχουμε υπ’ όψιν μας, η ανεργία ήταν υψηλή. Καμία εργάτρια της Rabat δεν έπρεπε να απουσιάζει από τις συνελεύσεις υπό την απειλή προστίμου. Μόνο συζητήσεις σχετικά με την εργασία επιτρέπονταν κατά τη διάρκεια της εργάσιμης μέρας. Κι’ άλλες κολεκτίβες, όπως η Artgust, η οποία είχε ανεπιτυχώς ζητήσει από τους εργάτες να αυξήσουν την παραγωγή, επέβαλλαν επίσης κανόνες που απαγόρευαν τις συζητήσεις, την καθυστερημένη προσέλευση στο χώρο εργασίας ακόμη και τη λήψη τηλεφωνημάτων.
Διαβάστε περισσότερα
Posted November 11th, 2005 by Κόκκινο Νήμα
Νοέμβριος 2005, Εισηγήσεις (PDF)
Τον Νοέμβριο του 2005 το Κόκκινο Νήμα οργάνωσε δύο εκδηλώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με θεματική: “Ισραήλ-Παλαιστίνη: δυό κράτη ενάντια στο προλεταριάτο”. Δίπλα βρίσκονται οι εισηγήσεις αυτών των εκδηλώσεων σε μορφή PDF.
Posted May 1st, 2005 by Κόκκινο Νήμα
Μάιος 2005 (PDF)
Η ταξική πάλη και το “παλαιστινιακό ζήτημα” υπό το παραμορφωτικό πρίσμα του εθνικισμού
” Κατά πόσο λοιπόν η Ιντιφάντα είναι μια διαμεσολαβημένη έκφραση του ταξικού πολέμου και κατά πόσο ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας; Κι αν οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα, τότε γιατί συνεχίζουν να υποστηρίζουν τον εθνικισμό; Αν δώσουμε έμφαση στις πρόσφατες επιθέσεις των παλαιστινίων ενάντια σε καθεστωτικές μορφές πολιτικής αντιπροσώπευσης, δεν απαντάμε παρά μόνο εν μέρει. Κι αυτό γιατί εκφράστηκαν πολλές φορές με όρους που έδειχναν ότι οι αντιπρόσωποι δε θεωρούνταν αρκετά εθνικιστές. Σε αυτό το σενάριο, η κρίση νομιμοποίησης της ΟΑΠ δε σημαίνει την απόρριψη κάθε μορφής αντιπροσώπευσης αλλά οδηγεί μάλλον σε μια μαζική υποστήριξη πιο μαχητικών εθνικιστικών μορφών αντιπροσώπευσης, όπως π.χ. της Χαμάς.
Δεδομένης της υποτέλειας της παλαιστινιακής αστικής τάξης πολλοί παλαιστίνιοι ήταν υποχρεωμένοι να εργάζονται για το ισραηλινό κεφάλαιο είτε εντός της Πράσινης Γραμμής, είτε στην κατασκευή των οικισμών. Για αυτούς, η ισραηλινή στρατιωτική κυβέρνηση είναι το αφεντικό. Επομένως θα ήταν δυνατό ν’ αναγνωρίσουν τον εαυτό τους ως παλαιστίνιο παρά ως προλετάριο, μαζί με την μικροαστική τάξη των καταστηματαρχών που βίωσαν πολλούς παρόμοιους καθημερινούς εξευτελισμούς και στερήσεις λόγω της ισραηλινής κυριαρχίας. Απούσας της επανάστασης, η καθημερινή ζωή τους ως εργάτες μπορεί και να βελτιωνόταν αν υπήρχε μια παλαιστινιακή αστική τάξη που να λειτουργεί σωστά, που να μπορούσε να επενδύσει στο βιομηχανικό τομέα και να τους προσλάβει παρέχοντας εισόδημα και για τις δυο τάξεις.”
Aufheben
Διαβάστε περισσότερα
Posted May 1st, 2004 by Κόκκινο Νήμα
Μάιος 2004
Συλλογή κειμένων για την ιστορία του αναρχοκομμουνιστικού κινήματος
Στο αληθινό πεδίο της ζωής, με τις χαρές της, τα βάσανά της και τ’ ατυχήματά της, όλοι δεν μπορούμε να θυμηθούμε κάποιον που μας πρόσφερε μια τόσο μεγάλη υπηρεσία ώστε θα αγανακτούσαμε αν μας έλεγαν το ισοδύναμό της σε χρήμα; Η υπηρεσία αυτή μπορεί να ήταν μόνο μια λέξη, μόνο μια λέξη που ειπώθηκε την κατάλληλη στιγμή, ή μπορεί να ήταν αφοσίωση μηνών ή χρόνων -σκοπεύουμε, μήπως, να υπολογίσουμε αυτές τις “ανυπολόγιστες” υπηρεσίες σε “κουπόνια εργασίας”;
“Η εργασία του καθενός!” Όμως η ανθρώπινη κοινωνία δε θα επιβίωνε ούτε για δυο γενιές αν ο κάθε ένας δεν έδινε απείρως περισσότερα απ’ αυτά για τα οποία πληρώνεται σε χρήμα, σε “κουπόνια” ή με δημόσια επιβράβευση…
Και αν η αστική κοινωνία παρακμάζει, αν εισήλθαμε σ’ ένα αδιέξοδο απ’ το οποίο δεν μπορούμε να βγούμε δίχως να επιτεθούμε στους παλιούς θεσμούς με φωτιά και τσεκούρι, αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή δώσαμε τόσο μεγάλη σημασία στον υπολογισμό. Επειδή συνηθίσαμε να δίνουμε μόνο για να πάρουμε. Επειδή βάλαμε ως στόχο μας να μετατρέψουμε την κοινωνία σε εμπορική επιχείρηση βασισμένη στη χρέωση και την πίστωση.
Κροπότκιν, Το σύστημα της μισθωτής εργασίας
Διαβάστε περισσότερα
Posted June 1st, 2003 by Κόκκινο Νήμα
Ιούνιος 2003 (PDF)
Σε μερικά τηλεφωνικά κέντρα οι εργάτες έχουν επινοήσει διάφορες μορφές σαμποτάζ, για παράδειγμα μπλοκάρουν τα μηχανήματα όταν το στρές της δουλειάς φτάνει σε οριακά σημεία. Ctrl-Alt-Del…και έχεις ένα τρίλεπτο έξτρα διάλειμμα όσο το κομπιούτερ ξαναφορτώνει. Άσε μια κλήση να βαράει στη γραμμή σου… για να περάσει λίγη ώρα μέχρι την επόμενη. Πείραξε λίγο τα καλώδια… και θα πρέπει να έρθει τεχνικός για να βρει τι τρέχει.
Διαβάστε περισσότερα
Posted May 1st, 2002 by Κόκκινο Νήμα
Μάϊος 2002 (PDF)
Ο στόχος του παλιού εργατικού κινήματος ήταν να καταλάβει τον υπάρχοντα κόσμο και να τον διαχειριστεί με έναν καινούριο τρόπο: βάζοντας τον τεμπέλη να δουλέψει, αναπτύσσοντας την παραγωγή, εισάγοντας την εργατική δημοκρατία (τουλάχιστον ως ζήτημα αρχής). Μόνο μια μικρή μειοψηφία, «αναρχική» καθώς και «μαρξιστική», θεωρούσε ότι μια διαφορετική κοινωνία σήμαινε την καταστροφή του κράτους, του εμπορεύματος και της μισθωτής εργασίας, παρότι σπάνια το όρισε σα μια διαδικασία, αντιλαμβανόμενη αντιθέτως το όλο πράγμα σαν ένα πρόγραμμα που τίθεται σε εφαρμογή μετά την κατάληψη της εξουσίας, συχνά ύστερα από ένα αρκετά μακρύ μεταβατικό στάδιο. Αυτοί οι επαναστάτες αδυνατούσαν ν’ αντιληφθούν τον κομμουνισμό σαν ένα κοινωνικό κίνημα του οποίου η δράση θα υπέσκαπτε τα θεμέλια της ταξικής και κρατικής εξουσίας, και υποτίμησαν την ανατρεπτική δύναμη των αδερφικών, ανοιχτών, κομμουνιστικών σχέσεων οι οποίες επανεμφανίζονταν σε κάθε ουσιαστική εξέγερση (Ρωσία 1917-19, Καταλωνία 1936-37…)…
Διαβάστε περισσότερα
